Het grootste deel van het Hart van Borneo is bedekt met dichte bebossing. De foto laat het nationaal park Kayan Mentarang in Noord-Kalimantan zien.

De bekendste diersoort in het Hart van Borneo is de orang-oetan, om precies te zijn de Borneose orang-oetan. De Dajaks, de oorspronkelijke bewoners van Borneo, zien de orang-oetan als een primitieve mensensoort, en daarmee als hun voorvaders.

Het ‘langhuis’, zoals op de foto te zien is, is de typische bouwstijl voor de huizen van de Dajaks. Gewoonlijk zijn deze huizen op palen gebouwd en van binnen verdeeld over openbare en privégedeelten. De bouw van de langhuizen is voor optimale aanpassing aan het leven in het oerwoud.

Het Ibanvolk is een van de subgroepen van de Dajaks. Tot aan de jaren 50 van de vorige eeuw werd het koppensnellen door deze groep toegepast. Ondanks dat veel Ibans inmiddels gemoderniseerd zijn leven er ook nog groepen op de traditionele manier, zoals de jagers op de foto in het Maleisische nationale park Lanjak Entimau.

Een van de meest bijzondere planten in het Hart van Borneo is de vleesetende bekerplant. Deze planten leven door het eten van insecten. Dit soort planten, van de familie ‘Nepenthes’, komt alleen voor in Zuidoost-Azië.

Het nationaal park Danau Sentarum in West-Kalimantan. Het park is een merengebied met zo’n twintig meren en moerasbossen. De meren maken onderdeel uit van het stroomgebied van de Kapuas, de langste rivier van Indonesië.

De Borneodwergolifant is een van de drie overgebleven soorten Aziatische olifanten. De olifantensoort is een bedreigde diersoort, doordat steeds meer oerwoud verdwijnt. Als de olifanten hun leefgebied kwijtraken gaan ze op zoek naar een nieuwe plek om te leven, waarbij ze vaak in dorpen of op landbouwgronden komen. Conflicten tussen olifanten en mensen komen dan ook geregeld voor.

In 1950 was bijna het gehele eiland Borneo bedekt met oerwouden. Van het bos is nog maar ongeveer een kwart over, vooral in het Hart van Borneo rond de Maleisisch-Indonesische grens. Deskundigen verwachten dat het eiland in 2020 voor ongeveer 90% ontbost is. Doelen van de ontbossing zijn de houtkap en de aanleg van akkers en plantages.

Nadat het bruikbare hout is gekapt worden vaak bosbranden gesticht om de waardeloze ondergroei te verwijderen en het land vruchtbaar te maken. Dit leidt soms tot ongecontroleerde branden, en vaak tot grote luchtverontreiniging. Geregeld verspreidt de rook zich van Borneo en Sumatra tot aan Singapore en Maleisië.

Als er geen betere controles komen dan verdwijnt het gehele tropische regenwoud van Borneo, zoals op deze foto in Oost-Kalimantan. De Indonesische en Maleisische overheid zijn samen met buitenlandse organisaties aan het proberen de oerbossen te beschermen, maar de economische belangen van grote bedrijven lijken vaak sterker.