President Joko Widodo (Jokowi) heeft voor zijn tweede ambtstermijn (2019-2024) zijn ministersploeg bekendgemaakt. Het kabinet wordt aangeduid met de naam Kabinet Indonesia Maju oftewel het ‘Indonesië vooruit!’-kabinet. Het eerste kabinet van Jokowi heette het Kabinet Kerja, het ‘werkende kabinet’.
Naast president Joko Widodo en vicepresident Ma’ruf Amin bestaat het kabinet uit 34 ministers. Verder zijn er zeven beambten die op hetzelfde niveau staan als een minister, zoals de stafchef van de president en de commandant der strijdkrachten.
Van de 34 ministers zijn er 17 partijpolitici, terwijl de overige 17 onafhankelijke technocraten zijn. Van de 17 partijpolitici zijn er vier van Jokowi’s eigen partij PDI-P. De rest zijn van coalitiegenoten Golkar (4), PKB (3), NasDem (3) en PPP (1). Opvallend is dat er daarnaast twee ministers zijn van de partij Gerindra van verliezend presidentskandidaat Prabowo Subianto (waaronder hijzelf). Door zijn grootste tegenstander op te nemen in zijn kabinet hoopt Jokowi te werken aan een ‘regering van nationale eenheid’. Voor meer informatie, zie de artikelen over de politieke partijen en over de presidentskandidaten.
Van de 34 ministers (en van de 41 genoemde beambten in totaal) zijn er maar vijf vrouwen. In het vorige kabinet van Jokowi waren er nog acht vrouwen. Verreweg het grootste deel van de ministers en beambten is afkomstig van het eiland Java, met 9 uit de provincie Oost-Java, 7 uit Jakarta, 4 uit Midden-Java, 2 uit West-Java, 1 uit Jogjakarta.
Politiek, justitie en veiligheid
| Ministerie | Naam | Partij |
| Coördinatie politieke, juridische en veiligheidszaken | Mahfud MD | onafhankelijk |
| Binnenlandse zaken | Tito Karnavian | onafhankelijk |
| Buitenlandse zaken | Retno Marsudi | onafhankelijk |
| Defensie | Prabowo Subianto | Gerindra |
| Recht en mensenrechten | Yasonna Laoly | PDI-P |
| Communicatie en informatica | Johnny G. Plate | NasDem |
| Administratieve en bureaucratische hervorming | Tjahjo Kumolo | PDI-P |
Als coördinerende minister voor politieke, juridische en veiligheidszaken is Mahfud MD (Sampang, Oost-Java 1957) aangewezen. Hij werd eerder gezien als grote kanshebber voor het vicepresidentschap onder Jokowi tijdens zijn tweede termijn, maar daar werd toen Ma’ruf Amin voor gekozen. Nu krijgt hij dus alsnog een hoge ministerspost. Hij heeft een achtergrond als hoogleraar rechtsgeleerdheid en van 2008 tot 2013 was hij opperrechter van het grondwettelijk hof, een van de twee hoogste rechtbanken van Indonesië.
Tito Karnavian (Palembang, Zuid-Sumatra 1964) wordt de minister van binnenlandse zaken. Hij was de afgelopen jaren, sinds 2016, de hoofdcommissaris van de Indonesische nationale politie (Polri). Tito heeft een lange carrière doorgemaakt in de politie, van agent via allerlei leidinggevende functies in lokale politiekorpsen tot hoge functies in anti-terrorismediensten. In 2012 werd hij hoofd van de politie in de provincie Papoea en in 2015 van de provincie Jakarta, een jaar later dus gevolgd door de hoogste politierang van het land.
Retno Marsudi (Semarang, Midden-Java 1962) blijft minister van buitenlandse zaken. Retno is niet van een politieke partij maar echt een carrièrediplomaat. Na haar studie aan o.a. de Haagse Hogeschool en Instituut Clingendael had ze verschillende functies binnen het ministerie van buitenlandse zaken, en vanaf 2005 was de de Indonesische ambassadeur in eerst Noorwegen en daarna Nederland. In 2014 werd ze door president Jokowi naar Jakarta gehaald als eerste vrouwelijke minister van buitenlandse zaken, en die rol houdt ze nu dus.
Wellicht de allergrootste verrassing is de nieuwe minister van defensie. Voor deze positie koos Jokowi zijn rivaal bij de presidentsverkiezingen, Prabowo Subianto (Jakarta 1951). Prabowo heeft een achtergrond in het leger, waar hij het tot luitenant-generaal schopte. Hij was betrokken bij missies in o.a. Oost-Timor en Papoea, maar is vooral berucht vanwege zijn rol tijdens de ongeregeldheden rondom de val van Soeharto in 1998. Onder leiding of bevel van Prabowo werden er negen activisten gekidnapt en gemarteld, en raakten er 13 anderen ‘vermist’ (zij zijn tot de dag van vandaag niet teruggevonden). Hij leefde enkele jaren in ballingschap in Jordanië, en is sinds 2004 terug in Indonesië om zich in de politiek te mengen. In 2009 was hij vicepresidentskandidaat, in 2014 en 2019 presidentskandidaat, maar alle drie deze verkiezingen verloor hij.
Tijdens de verkiezingscampagne ging het er soms hard aan toe tussen Jokowi en Prabowo, en na zijn derde verlies leek de rol voor Prabowo uitgespeeld. Nu wilde Jokowi echter komen tot een soort ‘kabinet van nationale eenheid’, en Prabowo en zijn partij Gerindra (Groots Indonesië Beweging Partij) spelen daarin een belangrijke rol. Critici zien in deze strategie niet zozeer een weg naar ‘nationale eenheid’, maar juist een verzwakking van de Indonesische democratie omdat er nauwelijks nog oppositiepartijen overblijven. Een vraag zal ook zijn of Prabowo deze ministerspost ziet als een laatste klus om in stijl afscheid te nemen van de politiek na drie verloren verkiezingen, of juist als een opstapje richting een vierde poging.
Minister van recht en mensenrechten (vergelijkbaar met minister van justitie) blijft Yasonna Laoly (Midden-Tapanuli, Noord-Sumatra 1953), een lid van de partij van Jokowi PDI-P. Hij had deze positie de afgelopen vijf jaar ook al, en daarvoor was hij enkele jaren parlementslid. Laoly is afkomstig van het eiland Nias en wordt gezien als een belangrijke ambassadeur van de bevolking en cultuur van dit eiland voor de westkust van Sumatra.
Johnny G. Plate (Manggarai, Oost-Nusa Tenggara 1956) van de NasDem-partij (Nationale Democraten) wordt minister van communicatie en informatica. Hij was een handelaar in landbouwwerktuigen, totdat hij de afgelopen jaren politiek betrokken werd als parlementslid en secretaris-generaal van NasDem. Minister van administratieve en bureaucratische hervorming wordt Tjahjo Kumolo (Solo, Midden-Java 1957), die de afgelopen termijn minister van binnenlandse zaken was. Voorheen heeft hij 25 jaar in het parlement gezeten, eerst als lid van Golkar en na de val van president Soeharto in 1998 voor de PDI-P.
Economische zaken
| Ministerie | Naam | Partij |
| Coördinatie economische zaken | Airlangga Hartarto | Golkar |
| Financiën | Sri Mulyani | onafhankelijk |
| Industrie | Agus Gumiwang Kartasasmita | Golkar |
| Handel | Agus Suparmanto | PKB |
| Arbeid | Ida Fauziah | PKB |
| Coöperaties en mkb | Teten Masduki | onafhankelijk |
| Staatsbedrijven | Erick Thohir | onafhankelijk |
| Ruimtelijke ordening | Sofyan Djalil | onafhankelijk |
| Milieu en bosbeheer | Siti Nurbaya Bakar | NasDem |
De coördinerende minister voor economische zaken wordt Airlangga Hartarto (Surabaya, Oost-Java 1962) van de Golkar-partij (Partij van Functionele Groepen). Hij was van 2004 tot 2014 parlementslid en was de afgelopen jaren onder Jokowi al minister van industrie. Nu krijgt hij dus een promotie naar het coördinerende ministerschap. Sinds 2017 is Airlangga ook voorzitter van Golkar.
Sri Mulyani (Bandar Lampung, Lampung 1962) blijft minister van financiën. Zij had deze post de afgelopen vijf jaar al, en ook onder oud-president SBY had ze die taak al van 2005 tot 2010. Tussendoor was ze directeur van de Wereldbank. Sri Mulyani is geen lid van een politieke partij, maar wordt alom zeer gerespecteerd. Volgens verschillende onderzoeken behoorde ze de afgelopen jaren tot de populairste ministers en het is dan ook niet onverwacht dat ze weer een rol krijgt in het nieuwe kabinet. Onder haar leiding werden de overheidsfinanciën van Indonesië gestabiliseerd, en de kredietstatus van het land werd meermaals verhoogd.
De opvolger van Airlangga Hartanto (nu coördinerend minister voor economische zaken) als minister van industrie is Agus Gumiwang Kartasasmita (Jakarta 1969). Deze Golkar-politicus was van 2009 tot 2018 parlementslid. Vorig jaar werd hij minister van sociale zaken ter vervanging van een minister die verwikkeld was in een corruptieschandaal. Nu maakt hij dus de stap naar de industrie.
PKB-lid Agus Suparmanto wordt minister van handel. Hij was een vrij onbekende zakenman, die ook voorzitter is van de Indonesische schermbond.
Minister van arbeid wordt Ida Fauziah (Mojokerto, Oost-Java 1969). Zij vertegenwoordigt de PKB (Nationale Wederopstandingspartij), de partij waar ook vicepresident Ma’ruf Amin lid van is. Bijna 20 jaar, van 1999 tot 2018, zat Ida Fauziah voor de PKB in het parlement. Ze stelde zich vervolgens kandidaat om vice-gouverneur te worden in Midden-Java, maar die verkiezing werd verloren.
Teten Masduki (Garut, West-Java 1963) is aangewezen als minister van coöperaties en mkb. Teten was een activist die bekend werd als oprichter en voorzitter van Indonesia Corruption Watch, een stichting die zich inzette tegen corruptie. Hij is geen lid van een politieke partij, maar wel een vertrouwelijk van president Jokowi. Van 2015 tot 2018 was hij namelijk stafchef van de president, totdat Moeldoko die rol overnam.
Minister van staatsbedrijven wordt zakenman Erick Thohir (Jakarta 1970). Hij was de oprichter en vicevoorzitter van het mediabedrijf Mahaka, waaronder de grote islamitische krant Republika valt. Thohir is een groot sportfan en is eigenaar van basketbalclub Satria Muda in Jakarta en mede-eigenaar van de Philadelphia 76ers in de VS. Tussen 2013 en 2019 had hij ook een meerderheidsaandeel van de Italiaanse voetbalclub Inter Milaan. Nu zal hij zijn zakelijke ervaring dus moeten inzetten voor de vele bedrijven die de Indonesische staat in eigendom heeft. Hieronder horen enkele van de grootste bedrijven van het land, waaronder de banken Mandiri, BNI en BRI, elektriciteitsbedrijf PLN, oliebedrijf Pertamina en luchtvaartmaatschappij Garuda Indonesia.
In 2014 is door Jokowi ruimtelijke ordening afgesplitst van het ministerie van openbare werken. De minister van ruimtelijke ordening blijft nu Sofyan Djalil (Oost-Atjeh, Atjeh 1953), die de positie al had sinds 2016. Sofyan kan gezien worden als een technocraat, die leiding gegeven heeft aan allerlei overheidsorganisaties. Zo is hij commissaris geweest bij staatselektriciteitsbedrijf PLN en heeft hij sinds 2004 verschillende ministersposten gehad: communicatie en informatica, staatsbedrijven, coördinatie van economische zaken en nationale ontwikkelingsplanning. Nu voegt hij daar dus een vijfde ministerspost aan toe.
Siti Nurbaya Bakar (Jakarta 1956) van de partij NasDem (Nationale Democraten) blijft minister van milieu en bosbeheer. De afgelopen vijf jaar had ze die post al, en zoals ze het zelf verwoordt krijgt ze van de president de kans haar taken voort te zetten. De belangrijkste uitdaging ligt in het oplossen van de grote problemen die worden veroorzaakt door de jaarlijkse enorme bosbranden op Sumatra en Kalimantan. Critici van de minister vragen zich af waarom ze op dit gebied in de afgelopen vijf jaar geen enkele verbetering heeft bewerkstelligd. In de nieuwe termijn zal ze zich ook inzetten om het bosgebied in Oost-Kalimantan, rond het gebied waar de nieuwe hoofdstad van Indonesië moet komen, te behouden. Voor haar werk als minister werkte Siti Nurbaya als ambtenaar bij o.a. het ministerie van binnenlandse zaken en als secretaris-generaal van de senaat.
Maritieme zaken en investeringen
| Ministerie | Naam | Partij |
| Coördinatie maritieme zaken en investeringen | Luhut Binsar Panjaitan | Golkar |
| Transport | Budi Karya Sumadi | onafhankelijk |
| Maritieme zaken en visserij | Edhy Prabowo | Gerindra |
| Toerisme en creatieve economie | Wishnutama | onafhankelijk |
| Energie en mijnbouw | Arifin Tasrif | onafhankelijk |
| Landbouw | Syahrul Yasin Limpo | NasDem |
| Openbare werken en volkshuisvesting | Basuki Hadimuljono | onafhankelijk |
De coördinerende minister voor maritieme zaken en investeringen blijft Luhut Binsar Panjaitan (Toba Samosir, Noord-Sumatra 1947), die deze rol al had sinds 2016. Het coördinerende ministerie voor maritieme zaken bestond lange tijd niet, maar is door president Jokowi in 2014 opgezet vanwege zijn visie dat de zee een belangrijke rol speelt in het land met 16.056 eilanden, en dat dit zowel kansen als uitdagingen biedt. Luhut maakte eerder carrière in het leger, waar hij uiteindelijk de rang van generaal bereikte. Na de val van het regime van Soeharto stapte hij over op meer politieke rollen, waaronder ambassadeur in Singapore en minister van handel. Ook begon hij zich te mengen in het zakenleven, en met zijn bedrijven is hij actief in de mijnbouw en energie. Vanaf de verkiezing van Jokowi als president in 2014 is hij weer politiek actief, eerst als stafchef van de president en nu dus als coördinerend minister. Luhut is controversieel, onder andere omdat hij zich met zijn bedrijven zou inzetten tegen strengere milieuregels. Ook werd hij genoemd in de Panama Papers.
Ook de minister van transport, Budi Karya Sumadi (Palembang, Zuid-Sumatra 1956), blijft op zijn post. Budi Karya maakte carrière in de overheidsbedrijven van de provincie Jakarta. Hij werkte lange tijd voor het bedrijf ‘Ancol‘, dat het recreatiecentrum Ancol (bestaande uit meerdere pretparken, winkelcentra, hotels, stranden, etc.) aan de noordkust van Jakarta beheert. Uiteindelijk werd hij directeur van dat bedrijf. In 2015 werd hij directeur van Angkasa Pura II, het staatsbedrijf dat 16 Indonesische vliegvelden beheert, waaronder die van Jakarta en Medan. Een jaar later al werd hij gepromoveerd tot minister.
Tot teleurstelling van velen is Susi Pudjiastuti niet langer minister van maritieme zaken en visserij. Deze zakenvrouw, o.a. oprichter van luchtvaartmaatschappij Susi Air, werd gezien als succesvolle minister. Ze zette zich in voor verduurzaming van de Indonesische visserij, waarvoor ze onderscheiden werd door het WNF, en had een harde aanpak voor illegale vissersboten uit het buitenland in Indonesische wateren. Susi wordt opgevolgd door Edhy Prabowo (Muara Enim, Zuid-Sumatra 1972). Dit is geen familie van Prabowo Subianto, maar wel een vertrouweling van hem en lid van dezelfde partij Gerindra. De afgelopen tien jaar was Edhy parlementslid. Eerder was hij Indonesisch kampioen in de vechtsport pencak silat.
De minister van toerisme en creatieve economie wordt Wishnutama (Jayapura, Papoea 1970). Hij is een journalist die in zijn jonge jaren gewerkt heeft voor tv-stations in de VS, en daarna voor mediabedrijven in Indonesië. Hij werd uiteindelijk de hoogste baas bij de tv-zenders Trans TV en Trans7, tot hij in 2012 zijn eigen tv-zender NET.tv oprichtte. De afgelopen jaren was er een minister van toerisme, maar daar is nu dus creatieve economie aan toegevoegd. Het gaat daarbij om het stimuleren van zaken als design, mode, film, fotografie, muziek, literatuur en kunst.
De keuze op het ministerie van energie en mijnbouw is gevallen op Arifin Tasrif (Jakarta 1953). Hij was een zakenman, en van 2010 tot 2015 directeur van het staatsbedrijf PT Pupuk, een grote kunstmestfabrikant. Hij werd daarna actief voor de overheid, onder andere op het gebied van palmolie, voordat hij in 2017 ambassadeur in Japan werd. Nu wordt hij door Jokowi dus teruggehaald naar Indonesië voor deze ministerspost.
Als minister van landbouw is gekozen voor Syahrul Yasin Limpo (Makassar, Zuid-Sulawesi 1955) van de NasDem-partij. Hij was voorheen gedurende tien jaar (2008-2018) gouverneur van de provincie Zuid-Sulawesi.
Basuki Hadimuljono (Solo, Midden-Java 1954) blijft minister van openbare werken en volkshuisvesting. Basuki werkte zijn hele leven voor het ministerie van openbare werken, waar hij zich opwerkte tot directeur-generaal van ruimtelijke ordening. In 2014 werd hij aangewezen als minister op het ministerie waar hij al vanaf 1979 als ambtenaar werkzaam was. Omdat de ontwikkeling van infrastructuur zoals snelwegen, spoorwegen en havens een belangrijk speerpunt is van president Jokowi, werd openbare werken onder Basuki het ministerie met het hoogste budget.
Welzijn en cultuur
| Ministerie | Naam | Partij |
| Coördinatie welzijn en cultuur | Muhadjir Effendy | onafhankelijk |
| Volksgezondheid | Terawan Agus Putranto | onafhankelijk |
| Sociale zaken | Juliari Batubara | PDI-P |
| Godsdienst | Fachrul Razi | onafhankelijk |
| Emancipatie en kinderbescherming | I Gusti Ayu Bintang Darmawati | PDI-P |
| Dorpen, achtergebleven regio’s en transmigratie | Abdul Halim Iskandar | PKB |
| Jeugd en sport | Zainudin Amali | Golkar |
| Onderwijs en cultuur | Nadiem Makarim | onafhankelijk |
| Onderzoek en technologie | Bambang Brodjonegoro | onafhankelijk |
De coördinerende minister voor welzijn en cultuur is Muhadjir Effendy (Madiun, Oost-Java 1956). Muhadjir heeft een achtergrond in het onderwijs en was hoogleraar sociologie aan de Muhammadiyah-universiteit van Malang, waar hij van 2000 tot 2016 ook rector was. In 2016 werd hij door Jokowi aangewezen als minister van onderwijs en cultuur, en nu maakt hij dus de promotie naar het coördinerende ministerschap.
De minister van volksgezondheid wordt militair arts Terawan Agus Putranto (Jogjakarta 1964). Hij had als militair arts allerlei rollen, waaronder persoonlijk dokter van voormalig president SBY en hoofd van het ziekenhuis van de landmacht. Terawan werd internationaal bekend vanwege zijn ‘Terawan-theorie’: hij zou via een methode die hij ‘hersenspoeling’ noemt patiënten die een beroerte hebben gehad kunnen behandelen. Naar eigen zeggen heeft hij al meer dan 40.000 patiënten succesvol behandeld, en velen steunen hem om deze reden. Omdat de werking van de methode echter nooit wetenschappelijk is vastgesteld en dus ook niet door de medische beroepsvereniging is goedgekeurd, is hij verwikkeld geraakt in rechtszaken hierover. Tot aan deze ministerspost had Terawan nog geen overheidservaring.
Juliari Batubara (Jakarta 1972) wordt de minister van sociale zaken. Hij is een politicus van Jokowi’s eigen partij PDI-P. Hij was net dit jaar gekozen als parlementslid, en was de afgelopen jaren plaatsvervangend penningmeester van de PDI-P. Hij was daarnaast lid of voorzitter van allerlei besturen en commissies, zoals van verschillende brancheverenigingen.
Oud-generaal van de landmacht Fachrul Razi (Banda Atjeh, Atjeh 1947) wordt minister van godsdienst. Het is vrij ongebruikelijk dat de minister van godsdienst een militaire achtergrond heeft. Hij was onder andere stafchef van de Indonesische krijgsmacht in de tumultueuze jaren 1998-1999, en heeft in die tijd opdracht gegeven voor het ontslag van generaal Prabowo Subianto (nu minister van defensie) uit het leger. Kort daarna stapte Fachrul Razi zelf ook uit het leger, en hij werd commissaris bij verschillende bedrijven, waaronder bij het bedrijf van Luhut (nu coördinerend minister van maritieme zaken en investering). In 2006 was hij een van de oprichters van politieke partij Hanura (Partij Geweten van het Volk), maar naar eigen zeggen is hij inmiddels uit die partij gestapt en wordt hij dus minister als onafhankelijke.
I Gusti Ayu Bintang Darmawati (Bali 1968) wordt minister van emancipatie en kinderbescherming. Sinds dit ministerie in 1983 werd opgericht, toen nog onder de naam ‘ministerie van de rol van vrouwen’, is de minister altijd een vrouw geweest. Bintang is de vrouw van Anak Agung Gede Ngurah Puspayoga, die de afgelopen vijf jaar minister van coöperaties en mkb was. Bintang heeft zich altijd ingezet voor allerlei organisaties op het gebied van lokale ontwikkeling en vrouwenrechten.
Voor de ministerspost van dorpen, ontwikkeling van achtergebleven regio’s en transmigratie heeft Jokowi gekozen voor Abdul Halim Iskandar (Jombang, Oost-Java 1962) van de PKB-partij. Voorheen was Halim Iskandar docent op allerlei islamitische scholen en was hij decaan van de kleine islamitische universiteit Hasyim Asy’ari in zijn geboorteplaats. Ondertussen werd hij ook voorzitter van de PKB voor de provincie Oost-Java, en hij was lid van de gemeenteraad van Jombang en de provinciale staten van Oost-Java. Het ministerie waar hij nu leiding aan gaat geven werd in 2001 opgezet met als doel de ontwikkeling van oostelijk Indonesië. Later werd het veranderd in meer algemeen ‘achtergebleven regio’s’ en onder Jokowi zijn ook de portefeuilles ‘dorpen’ en ‘transmigratie’ hieraan toegevoegd. Transmigratie duidt op het overheidsprogramma waarin bewoners van de overbevolkte eilanden zoals Java werden overgeplaatst naar dunbevolkte regio’s zoals Kalimantan, Sulawesi en Papoea. Dit programma, dat bestaan heeft vanaf de Nederlandse koloniale tijd tot aan het jaar 2015, is veel bekritiseerd omdat het zou leiden tot ‘Javanisering’ en ‘islamisering’ van andere eilanden. Het programma is dus beëindigd door Jokowi, maar het omgaan met de gevolgen ervan is dus nog onderdeel van deze ministerspost.
Zainudin Amali (Gorontalo 1962) wordt minister van jeugd en sport. Zainudin begon zijn carrière als zakenman, waarna hij als lid van de Golkar-partij van 2004 tot dit jaar parlementslid was.
Als minister van onderwijs en cultuur is Nadiem Makarim (Singapore 1984) aangewezen. Nadiem studeerde in de VS aan de universiteiten Brown en Harvard, en richtte in 2010 het bedrijf Gojek op. Dit begon als een simpele website waarop mensen de dichtstbijzijnde ojek (motortaxi) konden vinden en boeken, maar is inmiddels een van de grootste bedrijven van Indonesië met een waarde van meer dan 10 miljard dollar. Behalve het boeken van motortaxi’s kan de app van Gojek inmiddels ook gebruikt worden voor o.a. het boeken van gewone taxi’s, bezorging van eten, het boeken van tickets voor evenementen en openbaar vervoer, en voor online betalingen. Nadiem zegt nu zijn rol als CEO van Gojek op om minister te worden. Het gerucht ging dat er voor hem een nieuwe ministerspost zou komen voor de ‘digitale economie’, zodat hij zijn deskundigheid zou kunnen gebruiken om de ontwikkeling van online-bedrijfjes te stimuleren. Zo’n ministerspost komt er nu toch niet, en tot verrassing van velen wordt hij dus onderwijsminister.
Bambang Brodjonegoro (Jakarta 1966) wordt minister van onderzoek en technologie. Hij was in de vorige termijn onder Jokowi ook al minister, eerst van financiën en vanaf 2016 van nationale ontwikkelingsplanning. Eerder was hij hoogleraar economie aan de Universiteit van Indonesië, waar hij ook decaan van de economische faculteit werd. Hij is daarnaast altijd actief geweest in talloze besturen, onderzoeksraden en commissies. De afgelopen vijf jaar was ook hoger onderwijs aan het ministerie van onderzoek en technologie toegevoegd, maar voor deze termijn is dat weer onderdeel van het ministerie van onderwijs.
Overige ministers en beambten
| Ministerie / ambt | Naam | Partij |
| Nationale ontwikkelingsplanning | Suharso Monoarfa | PPP |
| Staatssecretariaat | Pratikno | onafhankelijk |
| Procureur-generaal | S. T. Burhanuddin | n.v.t. |
| Commandant der strijdkrachten | Hadi Tjahjanto | n.v.t. |
| Hoofd van de nationale politie | Idham Azis | n.v.t. |
| Hoofd van de inlichtingendienst | Budi Gunawan | n.v.t. |
| Hoofd van het investeringsagentschap | Bahlil Lahadalia | Golkar |
| Stafchef van de president | Moeldoko | onafhankelijk |
| Kabinetssecretaris | Pramono Agung | PDI-P |
Een belangrijk ministerie is dat van nationale ontwikkelingsplanning, dat samenvalt met het agentschap voor nationale ontwikkelingsplanning (Bappenas). Dit ministerie en agentschap werken aan de visies voor de ontwikkeling van Indonesië en de coördinatie van beleid in het belang van de algehele ontwikkeling van het land. Minister, en tegelijkertijd hoofd van Bappenas, wordt Suharso Monoarfa (Mataram, West-Nusa Tenggara 1954). Dit is een politicus van de islamitische PPP (Verenigde Ontwikkelingspartij), die eerder parlementslid was en van 2009 tot 2011 minister van volkshuisvesting. De afgelopen jaren was hij een van de leden van de DPP, een prestigieuze adviesraad voor de president.
Het ministerie van het staatssecretariaat is een ministerie voor algemene ondersteuning van de president en vicepresident. Het is vergelijkbaar met het ministerie van algemene zaken in Nederland. De minister-staatssecretaris blijft Pratikno (Bojonegoro, Oost-Java 1962), die deze post ook in de eerste termijn van Jokowi al had. Hij had daarvoor een carrière in onderwijs en onderzoek in politicologie en was van 2012 tot 2014 rector van de universiteit Gadjah Mada in Jogjakarta.
Naast de 34 ministers zijn er zeven andere functies op het niveau van de minister. Procureur-generaal (hoogste baas van het openbaar ministerie) wordt S. T. Burhanuddin (Cirebon, West-Java 1954). Commandant der strijdkrachten blijft luchtmacht-maarschalk Hadi Tjahjanto (Malang, Oost-Java 1963). Als hoofd van de nationale politie wordt Tito Karnavian (nu minister van binnenlandse zaken) vervangen door Idham Azis (Kendari, Zuidoost-Sulawesi 1963), die hiervoor hoofd van de nationale recherche was. Hoofd van de nationale inlichtingendienst BIN blijft Budi Gunawan (Solo, Midden-Java 1959), en Bahlil Lahadalia (Midden-Molukken, Molukken 1976) wordt het hoofd van het agentschap voor coördinatie van investeringen (BKPM).
Stafchef van de president blijft Moeldoko (Kediri, Oost-Java 1957), die deze rol sinds vorig jaar al had. Moeldoko was generaal bij de Indonesische landmacht en van 2013 tot 2015 commandant der strijdkrachten. Na zijn militaire carrière sloot hij zich eerst aan bij de politieke partij Hanura (Partij Geweten van het Volk), maar kort na zijn benoeming tot stafchef zegde hij zijn lidmaatschap weer op. Secreatris van het kabinet blijft Pramono Anung (Kediri, Oost-Java 1963), die deze rol al had sinds 2015 en daarvoor vicevoorzitter van het parlement was.
In de Archipel 